دردسر داشت اما به رفتنش می ارزید!

سفر نامه شهر وان ترکیه با عنوان ” دردسر داشت اما به رفتنش می ارزید! ” ارسالی از طرف همراهان گرامی کانال

خیلی وقت بود که با خانم تصمیم گرفته بودیم این سری واسه خرید وان رو امتحان کنیم (قبلا ایغدیر میرفتیم)

با دو تا از دوستام هم موضوع رو در میون گذاشتم و یه تیم ۶ نفره یعنی ۳ تا خانواده دو نفری راهی شدیم دقیقا ساعت ۵:۳۰ دقیقه پنج شنبه ۶ اسفند از تبریز به سمت خوی راه افتادیم. دردسر داشت اما به رفتنش می ارزید!

مشاهده تمام سفر نامه های وان ترکیه

طبق سفارش دوستان سایت عوارض خروج را توی تبریز واریز کردیم که معطل نشیم ساعت ۸:۳۰ رسیدم به ۱۰ کیلومتری قطور و برای صرف صبحانه توقف کردیم بعد از گذشت تقریبا ۲۰ دقیقه دوباره راه افتادیم تا رسیدیم به مرز رازی ماشین رو تو پارکینگ شهرداری پارک کردیم. 

البته بعدش پشیمون شدیم وضعیت پارکینگ خیلی ناجور بود پر از چاله و گل در حالی که جدیدا نیروی انتظامی خودش یه پارکینگ زده که هم شن ریزی شده هستش هم امنیتش بیشتره .

محل پارکینگ نیروی انتظامی بعد از ورودی پارکینگ شهرداری یه کیوسک مرزبانی هستش که سربازا اونجا وایسادن و پاسپورتارو چک میکنن از همون در که وارد بشید پارکینگ اونجاس خوبیش اینه که موقع برگشت هم میتونین ماشینتونو دوباره تا ورودی مرز ببرید و چمدونارو همون جا بار بزنید.

رفتیم و به سالن خروجی چشمتون روز بد نبینه یک سالن با نرده هایی پر از پیچ و خم با یک صف دراز که به محض دیدن با خودم گفتم یا خدا تا عصر اینجاییم .

تو همین حال بودم که یه پسر محلی اومد و گفت آقا اگر میخوای صف واینستی بیا بیرون .

منم مشتاق بودم باهاش رفتم بیرون و پیشنهاد داد که در ازای هر نفر ۱۰۰۰۰ تومن من شمارو رد میکنم به گیت خروجی، بلافاصله متوجه شدم که از همون شیادی های معروف هست .

برگشتم سر صف و بالاخره وارد سالن شدیم. خروجی ایران رو زدن و وارد خاک ترکیه دیم

ساعت ۹ مرز بودیم و ساعت ۱۰ کلا همه کارامون تموم شده بود .

رد شدیم اونجا سوار دولموش شدیم یه ۵ دقیقه ای طول کشید تا پر بشه یک راننده تقزیبا میانسال بود که خیلی آروم میرفت تقریبا ۱ساعت و ۴۵ دقیقه طول کشید تا برسیم به وان

من دوباره طبق راهنماییهایه کانال و با کمک گوگل مپ رفتم سراغ هتلهایه سمیرا یاقوت و فواد اینا از شبی ۴۵ لیر پایینتر نمیدادن

درست بود که هتل واسمون مهم نبود ولی بازم رفتم جایه دیگه رو هم ببینم.

رسیدم به هتل تامارا ۴ ستاره که قبلا تعریفشو شنیده بودم

رفتم تامارا قیمت کردم یه خانوم جوون که اسمش ملک بود گفت برای هر نفر ۱۱۰ لیره ولی من به شما تخفیف میدم و شبی ۵۰ لیر برای هر نفر میگیرم منم چون قبلیا ۴۵ لیر گفتن و امکاناتشون هم کمتر بود همینجارو انتخاب کردم

اتاقو نشون دادن خیلی بزرگ و شیک بود پاسپورتا و پول رو هم ازمون تحویل گرفتن و گفتن شما میتونید تو لابی هتل استراحت کنید تا اتاقاتون نظافت بشن و به ساعت ترکیه ۱ تحویل بگیرید

نیم ساعتی تو لابی نشستیم و با چایی یه پذیرایی کردن ملک خانوم گفتن اگر شما میخواید برید تو شهر خریداتونو بکنید من همین که کار نظافت تموم شد چمدونارو انتقال میدم

به اتاقا ما هم از حرف ایشون استقبال کردیم و رفتیم واسه خرید ولی قرار بودکه با عجله خرید نکنیم

مغازه های مرکز رو سریع دید زدیم فروشگاههای ویار دفاکتو ماوی پولو وال سی وایکیکی رو چک کردیم

ولی با دیدن فروشگاه ال سی نزدیک میدان ۵ یول من کمی نگران خرید شدم چون واقعا فروشگاههای لاله پارک خیلی شیک تر و با تنوع تر بودن

همگی گرسنه بودیم اونجا از یه آقایی پرسیدم که غدای خوب اینجا رو کدوم رستوران ارایه میده

اونم گفت تو تقاطع خیابون جمهوریت و کاظیم کارا بکیر کنار ساختمان تجاری وان سیتی (البته در دست احداث و در مراحل پایانی) یک رستوران هست به نام حلیل ابراهیم برید اونجا.

وارد شدیم وردیش زیاد چشم گیر نبود . یه ورودی خیلی کوچک مجهز به فر گردونهایه دونر .

رفتیم طبقه بالا و با دیدن اونجا کلی حال کردیم خیلی تمیز و دلباز بود به محض ورود میز رو پر کردن از انواع سالاد و نونهای محلی و چی کوفته

با خودم گفتم وای حسابی بد خرجی کردیم که گارسون گفت نگران نباشید اینا اکرام هستن

 

۳ پرس دونر و ۳ پرس لاه ماجون سفارش دادیم . در حالی که فقط لاه ماجونا دو نفر رو خوب سیر میکردن قیمتشون هم مناسب بود هر پرس ۱۳ لیر

از اونجا در اومدیم و شاد و سرحال با یک شیکم بدون دغدغه سریع حرکت کردیم به سمت مرکز تجاری AVM از همون تقاطع خیابون جمهوریت و کاظیم کارا بکیر تا اونجا ۵ دقیقه راه پیاده هستش

وارد شدیم و از سیستم امنیتی گذشتیم دقیقا اون چیزی بود که واسه یه مسافرت یک روزه با هدف خرید پوشاک بهش نیاز داشتیم.

ساعت ۲ به وقت ترکیه وارد فروشگاه ال سی شدیم و ساعت ۶ خارج شدیم . همین تایم مشخص کننده بزرگی و تنوع اجناس این برند بود

میشه گفت ۹۰ درصد خریدامونو از اونجا انجام دادیم واسه پسرم که خوشبختانه نیاورده بودمش کلی خرید کردم

فقط با صرف هزینه ۴۰۰ لیر شاید تو ایران با ۱ میلیون نصف اینارو نمیشد خرید. تا ۸ تو پاساژ بودیم و دوباره خستگی فشار وارد کرد

تصمیم گرفتیم بریم هتل کمی استراحت کنیم و بعدش به فروشگاههای مرکز شهر سر بزنیم.

ولی دقیقا با چیزی مواجه شدیم که تو اون شرایط بدترین اتفاق ممکن بود.

رفتیم هتل دیدیم چمدونامون هنوز تو لابی موندن و از اتاقا خبری نیست !

کمال مهمان نوازی رو انجام داده بودن و اتاقای مارو در ازای ۲۰ لیر بیشتر به هم میهنان تهرانی بنده داده بود!

تصورشو بکنید حدود ۱۶ ساعت بدون استراحت و کلی خستگی با این اتفاق روبرو بشید.

درخواست کردم که به پلیس اطلاع بده تا مشکل رو حل کنه برای من که قابل هضم نبود.

هر چقدر گفتم که مدیریت رو بگو بیاد گفت نمیشه دیگه جوش آورده بودم

مامورای امنیتی اومدن با تیپی متفاوت از پلیسای ایران .

یه سوییشرت قرمز شلوار جیین و خیلی مرتب گفتن این مشکل به ما ربطی نداره ما به دزدی درگیری زورگیری و این چیزا میرسیم شما صبح برید دادگاه کتبا شکایت کنید

ولی به اون پسره هم گفت که اینارو راضی کن وگرنه با دردسر مواجه میشید

مسئول رزرواسیون مدام با تلفن تماس میگرفت و به نظرم با مدیر هتل صحبت میکرد .

ساعت شده بود ۹ . خیلی خسته بودیم و از بحث کردن خسته تر شده بودیم آخرش گفت ما واستون یه هتل دیگه رزرو کردیم که همین نزدیکیا هستش شمارو به اونجا راهنمایی میکنیم .

من گفتم اگر همین امکانات رو داره مشکلی نیس

گفت نه دیسکو نداره میتونید بیاید از دیسکو اینجا استفاده کنید.

درخواست وسیله نقلیه کردیم که مارو ببره.

گفت ما نداریم ، یا تاکسی بگیرید یا پیاده برید زیاد دور نیس ۵ دقیقه راه. گفتیم باشه.

یکی از خدمه هتل رو با ما راهی کرد ایشون دستاشو گذاشت تو جیبش یه سیگار دود کرد و جلوتر از ما براه افتاد

ما هم با کوله باری از خستگی و وسایل خریداری شده مثل لشکر شکست خورده پشت سرش رفتیم بعد از ۱۰ دقیقه پیاده روی و کشیدن چمدونا پشت سرمون رسیدیم به یک هتل آپارتمان!

گفتم پس ستاره هاش کجاست با خنده و حالتی تمسخر آمیز گفتن تو آسمونه برید بشمرید

جالب اینکه با منت مارو شبی ۵۰ لیر قبول میکرد. 

قبول نکردم ، عصبی تر شدم به همون خدمه هتل گفتم ما برمیگردیم هتل تامارا.

خنده ای کرد و گفت بیاید، برگشتیم!

تو مسیر با خودم فکر میکردم که عکس العملم چی باشه بهتره که هم تو غربت درگیر نشیم

هم کارمونو پیش ببریم خلاصه دیدم استفاده از خشونت بهترین راهکاره!

بله دیدم ما رعایت ادب و احترام و بحث کردن نمیشه کاری کرد.

به محض اینکه وارد هتل تامارا شدیم من چمدون خودمو بلند کردمو محکم کوبیدم زمین و شروع کردم به دادو بیداد کردن با صدای بلند

اون پسره خیلی ترسیده بود ولی اونیکی خدمشون که هیکلی بود اومد جلو درگیر بشه

ولی قصد من دیرگیری نبود فقط میخواستم یه سرو صدایی به پا کنم

چندتا از مسافرا اومدن پایین و منو آروم کردن.

پسره هم دست و پاشو گم کرده بود هی تماس میگرفت اون ور اینور .

تا اینکه معاون هتل اومد داخل منو برد داخل اتاقش و شروع کرد به زبون ریختن که من متاسفمو این حرفا

در همین حین بود که سیل مسافرای ناراضی اومدن پایین یه تعدادیشون از سردی اتاقا ناراضی بودن یکی اومده بود میگفت پتوی خیس روی تخت آنکارد کردن

و بقیه شروع کرده بودن از تیم خسته او ناراحت ما عکس گرفتن که بفرستن به کانال

خلاصه مدیر هتل با یکی صحبت کرد و گفت ماشین بفرستن دنبال ما.

یه فیات استیشن نقلی اومد و هما مارو جا کرد تو ماشینش تا ببره هتل ۴ ستاره دیگه ،

البته بحث ستاره واسه ما مهم نبود ولی برامون خیلی ناجور بود که این برخورد رو با مهمون انجام میدن .

بعد از گذشت از کوچه هایه میانبر رسیدیم به میدون ۵ یول و تقریبا شمالی ترین نقطه خیابون جمهوریت

مارو بردن به هتل menua (منوا) .

هتل تازه تاسیس ۴ ستاره و خیلی ترو تمیز ولی نه به اون مجهزی با صاحبش به اسم علی زود رفیق شدیم ،

برخورد خیلی خوب و صمیمانه ای با ما داشت اتاقارو تحویل گرفتیم

بی نهایت تمیز و همه چیز مرتیب بود تو هر اتاق هم چای ساز و تعدادی چای کیسه ای و قند بود واسه تکریم

بالاخره اتاقمونو تحویل گرفتیم ولی افسوس که که خرید شبانمونو از دست دادیم

ساعت شده بود ۱۰:۳۰ یه چایی دم کردیم خوردیم و با مشورت دیدیم بهترین کار استراحته در نتیجه خوابیدیم

صبح ساعت ۸ رفتیم صبحانه. صبحانه در حد هتلهایه ۲ یا ۳ ستاره بود که قبلا تو ایغدیر زیاد میرفتیم.

ساعت ۹ با راننده دولموش قبلی تماس گرفتیم که مارو ساعت ۱۳:۳۰ برداره.

خیالمون از اونجا راحت شد قرار گذاشتیم که همه برن خرید و ۱ برگردن .

رفتیم شروع کردیم به گشتن مغازه خریدای تکمیلی من و پسرم دیگه تموم شد .

اما خریدای خانومم مونده هنوز ، یه سری خرید مجلسی انجام دادیم.

(خرید مجلسی سخت تره به خاطر پسندیدن و پرو کردن)

تقریبا داشتیم به قسمت خریدای خونگی و سوغاتی میرسیدیم که صدای دلنشین اذان به گوش رسید.

شهر یه جور دیگه ای رفت تو کما و مغازه های بزرگ که مقصد ما بودن همشون تعطیل کردن و گفتن بعد از نماز جمعه باز میکنیم.

ساعت ۱ به بعد

غم عجیبی تو چشمای خانومم موج میزد از اون بدتر من بودم .

با نا امیدی به سمت هتل برگشتیم . دوستامون اونجا بودن و ناراحتی مارو دیدن.

گفتن ساعت ۱ برید خریداتونو بکنید ما وقتی دولموش اومد ازش خواهش میکنیم که بیاد دنبال شما.

با خیال راحت رفتیم خرید کردیم ولی دیدم ازشون خبری نشد .

با هتل تماس گرفتم دیدم اصلا دولموشی در کار نیست!

ای خدا مهمون نوازیهای این ملت چرا اینجوریه ؟!؟ ولی هر چند دردسر داشت اما به رفتنش می ارزید!

برگشتم هتل با شرکت حمل و نقل تماس گرفتم

گفت چون ساعت ۱۳:۳۰ دیر میشد و به مرز نمیرسید ساعت ۱۳ اومده دیده نیستید رفته!

یه ماشین دیگه پیدا کردیم اومد و گفت از هر نفر ۵۰ لیر میگیرم و میبرمتون ولی مرز بسته باشه بدون هزینه برمیگردونمتون.

یه حساب کردیم دیدیم نه به صرفه نیست و پیشنهادشو قبول نکردیم

خدمه هتل ناراحتی مارو دیدن و گفتن یه دوستی داریم که دولموش داره

باهاش تماس میگیریم ببینیم چی میگه، گفت برید جلوی گرند هتل (میدون ۵ یول)

تا من بیام صاحب هتل یکی از خدمه رو با ما راهی کرد که هم کمک کنه هم مطمئن بشه ما راهی شدیم

ساعت ۱۴:۲۵

هر کدوم از ما ۳ خانواده یه بچه گذاشتیم خونه اقوام اومدیم !

نا امید از اینکه به مرز نرسیم اما دولموش رسید!خالی خالی !

گفت فقط به خاطر شما اومدم . منم گفتم شما تا میتونی سریع برو ما نفری ۲۵ لیر میدیم ، زیاد وسوسه انگیز نبود ولی قبول کرد .

تو جاده هر وقت نگاه کردم ۱۶۰ کیلومتر در ساعت کمتر نمیرفت

( البته با شناختی که من از جاده وان به مرز رازی دارم و مضافا شناختی که از توان ون های ترکیه که عموما فورد یا فیات هستند و تعداد افرادی که سوار ون بوده اند ، سرعت ۱۶۰ کیلومتر در ساعت کمی اغراق آمیز به نظر می رسد و احتمالا منظور نویسنده این بوده که “خیلی سریع می رفت!” – رضا ضربی)

راننده اسمش یوسف بود. تو مسیر مدام با راننده های مرز در تماس بود و میگفت نزارید در رو ببندن

ساعت ۱۵:۱۰ به وقت ترکیه و یک تماس نا امید کننده ،

۱۵ کیلومتری مرز ایست بازرسی ترکیه برپاست و تمام وسایل رو میگردن.

سرعتشو کم کرد هممون ناراحت بودیم که دیگه نمیرسیم ولی یه جورایی بهش اعتماد داشتم .

کمی رفتیم جلو ایست بازرسی دیده شد ،

یه دفعه پیچید به سمت راست که تابلو سارای داشت جادش آسفالت بود

ولی جاده خاکی تیغه کشیده شده از اونجا خیلی بهتر بود با جون و دل رانندگی میکرد و همه دست اندازا رو یکی بعد از دیگری رد میکرد .

گفتم یوسف ماشینو داری داغون میکنی گفت داداش مشکلی نیست فقط میخوام شما برسید

خلاصه ساعت ۱۵:۲۰ رسیدیم لب مرز و درست آخرین نفر ما رد شدیم که پشت سرمون مرز رو بستن.

 

جالبیش اینجاست که راننده دیروزی که مارو قال گذاشته بود تو ایست بازرسی گیر کرده بودو با ما همزمان رسید .

یوسف شمارشو داد با کارت شرکتشون تا در دفعات بعدی هم از خدمات شرکتشون استفاده کنیم .

اگر شما نیز از سفر نامه با عنوان ” دردسر داشت اما به رفتنش می ارزید ”  توانسته اید اطلاعات مفیدی کسب کنید، می توانید  خاطرات سفرتان را از طریق

   کانال تلگرام راهنمای سفر زمینی به ترکیه    

برای ما بفرستید